Γιάννης Λευτάκης


Παίκτης της ομάδας από το Καταστάρι της Ζακύνθου 19989

1)Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα από το Καταστάρι;

H Ζάκυνθος το 1998 συμμετείχε στα ΠΧΣ για 3η φορα. Την πρώτη φορά είχε πάρει μέρος η Κοινότητα Κυψέλης, και τις επόμενες 2 χρονιές η Κοινότητα  Κατασταρίου. Υπήρξαν, αν θυμάμαι καλά, λίγο πρίν τα Χριστούγεννα του '97, ανακοίνωσεις στα τοπικά Μ.Μ.Ε. οτι η Ζάκυνθος θα συμμετείχε για 3η χρονιά και μπορούσε να δηλώσει συμμετοχή όποιος ήθελε μέχρι και τις μέρες των Χριστουγέννων, όπου θα ξεκινούσαν οι "προκριματικές" προπονήσεις.

2) Πως συμμετείχες στην ομάδα; Υπήρξε κάποια διαδικασία επιλογής; 

Δήλωσα αμέσως συμμετοχή μόλις διάβασα τη σχετική ανακοίνωση. Ημουν φανατικός τηλεθεατής των ΠΧΣ όλα τα προηγούμενα χρόνια. Βοήθησαν πολύ και οι ιστορίες- εμπειρίες που ακούγαμε πια, απο πρώτο χέρι, από φίλους που συμμετείχαν τις 2 προηγούμενες χρονιές. Οπότε κάτι, που σε άλλη περίπτωση θα φάνταζε απίθανο και "μακρινό όνειρο", φαινόταν να είναι εφικτό, αρκεί βέβαια να καταφέρναμε να περάσουμε τις προκριματικές διαδικασίες, που ομολογώ ότι ήταν πολύ αυστηρές. Μετά απο τοο αρχικό διάστημα, όπου κάναμε προπόνηση όλοι όσοι είχαμε δηλώσει συμμετοχή (περίπου 25 άτομα) θα γινόταν μια διαδικασία απο διάφορα τέστ (ταχύτητας, αντοχής, ευστροφίας, αντανακλαστικών κλπ) απο όπου ο προπονητής μας θα επέλεγε τους 10 βασικούς παίκτες (5 αγόρια+ 5 κορίτσια) + 2 αναπληρωματικούς παίκτες.

3) Η Ζάκυνθος είχε συμμετάσχει και στο παρελθόν στα ΠΧΣ. Θεωρείς ότι οι παλαιότερες συμμετοχές σας βοήθησαν; Παλαιότεροι παίκτες σας βοήθησαν; 

Ναι. Οι 2 προηγούμενες συμμετοχές ήταν καταλυτικές στην προετοιμασία της δικής μας (3ης) ομάδας. Το προπονητικό team είχε συσσωρευμένη και φρέσκια εμπειρία του πως γίνεται η όλη διαδικασία, πιό είναι το κλίμα που θα συναντήσουμε εκεί, την διαδικασία με τα δοκιμαστικα της προηγούμενη ημέρας, ποιές τακτικές πρέπει να ακολουθήσουμε κ.α. Πήγαμε στην Ιταλία έτοιμοι σε όλα τα επίπεδα. Κάποιοι απο τους παλιότερους πάικτες ήταν σχεδόν καθ'ολή τη διάρκεια της προετοιμασίας μαζί μας και μας βοηθούσαν όπως μπορούσαν, κυρίως ψυχολογικά για το τι θα συναντήσουμε εκεί. Η καλύτερη τους βοήθεια, κατα τη γνώμη μου, ήταν το ότι συνεχώς μας έδιναν θάρρος εξηγώντας μας ότι και οι άλλες ομάδες απο τις άλλες χώρες, ήταν παιδιά σαν και μας και όχι υπεραθλητές (αν εξαιρέσεις την ομάδα της Ουγγαρίας, όπου όλοι οι παίχτες ήταν αθλητές  της πρώτης κατηγορίας του Ουγγρικου πρωταθλήματος baseball). Οπότε αν δεν "ψαρώναμε" με το όλο φανταχτερο περιβάλλον και το μέγεθος της παραγωγής απο τη Eurovision και, κυρίως, πιστεύαμε στις δυνατότητες μας τότε θα μπορούσαμε να πάρουμε, γιατί όχι, ακόμα και την πρώτη θέση.

4) Παρακολουθούσες τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα πριν λάβεις μέρος;

Ναι. Φανατικά. Τότε στην Ελληνική τηλεόραση δεν είχες και πολλές επιλογές όπως σήμερα (ή μάλλον καλύτερα μέχρι πρίν απο λίγα χρόνια, γιατί τώρα δεν βλέπεται....). Δεν υπήρχαν τα δορυφορικά κανάλια με αποτέλεσμα κάθε τι "εκτός Ελλάδος" να είναι ελκυστικό. Και τα ΠΧΣ ξεχώριζαν, αφενός γιατί ήταν εντυπωσιακά ως παραγωγή και αφετέρου γιατί συμμετείχε και η Ελλάδα, οπότε έδινε ένα παραπάνω λόγο στο Ελληνικό κοινό να τα παρακολουθεί. Εμείς στη Ζάκυνθο είχαμε έναν επιπλεόν λόγο - και πείσμα - επειδή είχε πάρει μέρος το νησί ήδη 2 φορές.

5) Τι θεωρείς ότι έλειπε από τις Ελληνικές ομάδες με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο ανταγωνιστικές στα ΠΧΣ;

Αυτό που θεωρώ ότι έλειπε ήταν η εμπειρία απο τα στελέχη των ομάδων ώστε να προτεοιμαστούν οι ομάδες σωστά. Ένα λάθος που πολλές όμαδες έκαναν (δικαιολογημένα κατα την γνώμη και μετά την εμπειρία που είχα) ήταν ότι πίστευαν ότι τα παιχνίδια ήταν αγώνες δύναμης και αντοχής. Αν τα είχες αυτά, κέρδιζες. Εμείς έιδαμε ότι δεν ήταν έτσι. Ενας άλλος βασικότατος παράγοντας ήταν το "δέσιμο" της ομάδας, η "εξειδικευμένη" προετοιμασία και η "υποψία" της διαδικασίας όπως αυτή ήταν πραγματικά πίσω απο τις κάμερες για όλο το τριήμερο και όχι αυτό που όλοι μας βλέπαμε για μιά ώρα στην εκπομπή.

6) Ποίο θεωρείς ότι ήταν το μυστικό της ομάδας σας;

Η ομάδα στην οποία συμμετείχα είχε πολλά πλεονεκτήματα τα οποία βγήκαν και στο Trento. 1o και καλύτερο ήταν η απίστευτη χημεία. Μετα απο 6+ μήνες καθημερινής 3ωρης (minimum) προπόνησης είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Αδέλφια θα τολμούσα να πώ. 2ο ήταν ότι η κοινότητα Κατασταρίου είχε φροντίσει (βάσει των σκίτσων των παιχνιδιών που στέλνει η Eurovision στις ομάδες, λίγους μήνες πρίν την έναρξη των παιχνιδιών)  και είχε κατασκευάσει, κατά προσέγγιση, σχεδόν όλα τα παιχνίδια της χρονιάς που συμμετείχαμε και τα έστησε στο προαύλιο του Δημοτικου σχολείου της περιοχής όπου κάναμε τις προπονήσεις. Π.Χ. η πρωτιά που πήρε ο Γιάννης Καρατζάς στα "Χάμστερ" ήταν αναμενόμενη 100%. Οποιος απο εμάς και να έπαιζε σε αυτό το παιχνίδι (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθόλου την προσπάθεια του Γιάννη) θα έβγαινε πρώτος. Προετοιμαζόμασταν όλοι (αφού δεν ξέραμε ποιός τελικά θα έπαιζε σε αυτό το παιχνίδι) ώρες ολόκληρες μέσα στον τροχό και είχαμε πάρει τον αέρα. Είχαμε, σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια προτοιμαστεί και ήμασταν έτοιμοι  να αντιμετωπίσουμε κάθε πιθανη αναποδιά.

7) Πώς ήταν το κλίμα στο Τρέντο; Διασκεδάσατε ή υπήρχε αυστηρό πρόγραμμα;

Το κλίμα ήταν φανταστικό. Φανταστικό και αυστηρό. Απο τη στιγμή που ξεκίνησε η ομάδα απο τη Ζάκυνθο υπήρχε ένας πολύ μεγάλος ενθουσιασμός σε όλους μας όπου θα συμμετείχαμε στα ΠΧΣ. Ο προπονητής μας όμως, όλους τους προηγούμενους μήνες, μας είχε δώσει να καταλάβουμε ότι σημασία πια, μετά απο 3 χρόνια παρουσίας δεν είχε μόνο η συμμετοχή αλλά και μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Η Ζάκυνθος συμμετείχε για τρίτη φορά και έπρεπε να πάρουμε την πρωτιά. Και ήμασταν έτοιμοι 100% για αυτό. Διασκεδάσαμε ή καλύτερα περάσαμε ονειρικά κατα τη διάρκεια του ταξιδιού πρός το Τρέντο, κατα τη διαμονή μας εκεί και κατα τη διάρκεια των γυρισμάτων χωρίς όμως να παρεκλείνουμε απο το πρόγραμμα. Ετσι και αλλιώς όλη η διαδικασία ήταν μια μεγάλη γιορτή. Το διασκεδάσαμε - όσο μπορούσαμε, αφου ο προπονητής μας ήταν στο νοσοκομείο - απο τη στιγμή που ο θρυλικός Denis Petiaux σφύριξε τη λήξη των παιχνιδιών και μέχρι να γυρίσουμε πίσω στη Ζάκυνθο.

8) Θυμάσαι την θέση που είχε η ομάδα στις πρόβες ;

Δεν θυμάμαι στις πρόβες τι θέση είχαμε πάρει. Και αυτό γιατί η γενική πρόβα της προηγούμενης μέρας ήταν λίγο πολύ "τακτικής" για όλες τις ομάδες. Ηταν μια μέρα γνωριμίας των ομάδων και δεν θέλαμε να ανοίξουμε όλα μας τα χαρτιά στις αντίπαλες ομάδες. Ετσι και αλλιώς τα περισσότερα παιχνίδια τα ξέραμε και δεν δώσαμε το 100% των δυνατοτήτων μας. Και για λόγους συντήρησης δυνάμεων αλλά και για να μην δείξουμε στους αντιπάλους ότι ήμασταν μια υπολογίσιμη ομάδα.  Και αυτό είχε σημασία. Για παράδειγμα σε  ένα απο τα παιχνίδια που ήταν οι "Παλαιστές Σούμο" (και στο οποίο συμμετείχα και εγώ) εκτός απο την βρεγμένη, γλυστερή ανηφόρα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τις τεράστιες μπάλες που πετούσαν οι αντίπαλοι παίκτες, στην προσπάθεια τους να μας ανακόψουν απο την ανάβαση στην κορυφή της πλατυφόρμας που ήταν ο τερματισμός. Αν λοιπόν, οι αντίπαλοι είχαν δεί απο την προηγούμενη ημέρα οτι ήμασταν καλή-ανταγωνιστική ομάδα, θα έριχναν όλες οι μπάλες πάνω στον δικό μας παίκτη προκειμένου να αποδυναμώσουν τους θεωρητικά "δυνατούς" αντιπάλους. Αυτή την οδηγία είχαμε και εμείς εξάλλου. ΠΥΡ στις δυνατές ομάδες, σε όσα παιχνίδια συμμετείχαμε ώς "εμπόδιο" μέσα στο παιχνίδι.

9) Σε ποια παιχνίδια πήρες μέρος;

Ουφ. Αντε να θυμηθώ τώρα. Συμμετείχα στο "Σούμο" μαζί με τη Βαρβάρα Γκαραβέλα, σε ένα παιχνίδι ("Μπάσκετ" νομίζω το έλεγαν) με την Αλέξια Αράχωβα, όπου έπρεπε με ένα τεντωμένο σεντόνι να πετάξουμε μια τεράστια μπάλα μέσα σε ένα καλάθι που ήταν 3 μέτρα ψηλα και στον "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" μαζί με την Μάνθα Ζήβα και βγήκαμε πρώτοι! Είχαμε πεισμώσει πολύ γιατι οι Ελληνικές ομάδες δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι εκέινη τη χρονιά΄. Και φυσικά συμμετείχα στο τελευταίο παιχνίδι όπου παραδοιακά συμμετείχαν οι όλοι οι παίκτες των ομάδων.

10) Ποίο παιχνίδι ήταν το καλύτερο για σένα;

Οπως προανέφερα το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" για όλους τους λόγους που είπα πιο πάνω. Ηταν ένα δύσκολο παιχνίδι για τις Ελληνικές ομάδες την συγκεκριμένη χρονιά και γιατί αν δεν έσωζα την Ιουλιέτα εγκαίρως, το βράδυ θα είχα κρεβατομουρμούρα... Πέραν της πλάκας όμως, ο λόγος που ήταν το καλύτερο παιχνίδι ήταν, γιατί ήρθε μια χρονική στιγμή που χρειαζόμασταν τους βαθμούς και γιατί η ομάδα ήταν εξαιρετικά παγωνένη μετά τον τραυματισμό του παίκτη-προπονητή μας Ηλία Φλάμπουρα που ήταν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Λόγω των συνθηκών,  δεν είχαμε καμιά απολύτως ενημέρωση για την κατάστασή του. Οπότε η πρωτιά αυτή βοήθησε πολύ το ηθικο της ομάδας.

11) Πώς ήταν οι σχέσεις σας με τις υπόλοιπες ομάδες;

Καταπληκτικές. Καταφέραμε όλοι οι παίκτες όλων των ομάδων να κρατήσουμε τους όρους του ανταγωνισμού μόνο μέσα στα πλάισια των παιχνιδιών. Πρίν τα γυρίσματα, στις πρόβες και μετά τα γυρίσματα οι σχέσεις μας ήταν εξαιρετικά φιλικές και εγκάρδιες. Δεν αισθανθηκαμε απο καμιά ομάδα "αρνητική ενέργεια". Το αντίθετο μάλιστα! Αν την εποχή εκείνη υπήρχε το FaceBook, σίγουρα όλοι μας, ακόμα και σήμερα, 14 χρόνια μετά, θα ήμασταν φίλοι. Θα είχαμε φτιάξει group και το καλύτερο απο όλα θα ήταν ότι θα είχαμε κρατήσει επαφή, που λόγω των συνθηκών της εποχής ήταν αναμενώμενο να χαθούμε αμέσως μετα την ολοκλήρωση των παιχνιδιών. Δεν υπήρχε δυστυχώς ακόμα εύκολος και διαδεδομένος τρόπος να κρατήσουμε επαφή εκτός της αλληλογραφίας. Ηταν μάλλον απίθανο να συντηρηθεί οποιαδήποτε είδους σχέση μεταξύ μας, γιατί ο αριθμός των παικτών  όλων των ομάδων ήταν μεγάλος. Περισσότερο θυμάμαι την εγκαρδιότητα που υπήρχε με τους Πορτογάλους. Ως Μεσογειακοί και αυτοί μας ταίριαζαν. Ενώ ήταν οι νούμερο 1 ανταγωνιστές μας για την πρώτη θέση (την οποία πήραν τελικά) δεν έδειξαν ούτε μια στιγμή εμπάθεια και "κακό" ανταγωνισμό. Αντιθέτως, τη στιγμή του τραυματισμού του Ηλία, ήταν μαζί μας και έβλεπες ότι και αυτοί αγωνιούσαν για την υγεία του παίκτη μας παρ'όλο που τους ευνοούσε αγωνιστικά, η εξέλιξη αυτή. Και φυσικά ήταν οι πρώτοι με τους οποίους ανταλάξαμε μπλουζάκια μετά το τέλος των παιχνιδιων. Εγώ είχα την τύχη να ανταλλάξω μπλουζάκι με τον αρχηγό τους που ήταν κυριολεκτικά ένας δεκαθλητής "θηρίο". Τον θυμάμαι όμως να έχει, όλες τις μέρες που είμαστε εκεί, ένα ευγενικό, αληθινό και μεγάλο (κατάλευκο!), χαμόγελο πρός όλους μας.

12) Είστε ακόμη σε επαφή με τους συμπαίκτες σου;

Με τους περισσότερους, ναι. Η Ζάκυνθος είναι ένα σχετικά μικρό πληθυσμιακά νησί και οι πιθανότητες να συναντηθούμε είναι μεγάλες ακόμα και σε καθημερινή βάση. Με τον προποπνητή μου (συναθλητή μου στο στίβο απο παλία) βλεπόμαστε καθημερινά, αφού τα παιδιά μας πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, οπότε κάθε πρωι και μεσημέρι συναντιόμαστε. Με τον Γενικό αρχηγό, Γιάννη Μήλεση (που ήταν αρχηγός των αποστολών και τα 3 χρόνια που συμμετείχε η Ζάκυνθος) βλεπόμαστε και με αυτόν αρκετές φορές την εβδομάδα αφού και οι 2 συμμετέχουμε στην ίδια Θετρική ομάδα. Οπότε 3-4 φορές την εβδομάδα είμαστε μαζί και σχεδόν κάθε φορά νπολούμε την επειρία. Με τους υπόλοιπoυς παίκτες η επαφή δεν είναι τόσο συχνή αλλά βλεπόμαστε αρκετά συχνά.

13) Πως ήταν μαζί σας ο Κώστας Σγόντζος;

Ο Κώστας ήταν σωστό τρελοκομείο. Πολύ άνετος με τη δουλειά του την οποία την έκανε άψογα μπροστά και πίσω απο τις κάμερες αλλά και πολύ φιλικός μαζί μας. Πρίν τον γνωρίσουμε θεωρούσαμε ότι θα μας δεί σαν "άλλη μια Ελληνική Ομάδα που ήρθε στο Trento" αφού ο Κώστας ήταν εγκατεστημένος εκεί καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Όσο δηλαδή κρατούσαν τα γυρίσματα όλων των επεισοδίων. Αντιθέτως, ήταν εξαιρετικά φιλικός και μας έκανε να τον συμπαθήσουμε όλοι αμέσως. Μέσα σε λίγα λεπτά μας έκανε να ξεχάσουμε ότι τότε ήταν τηλεοπτικός παρουσιαστής και έγινε αμέσως μέρος της ομάδας μας. Μας έδινε και Inside info για το ποιοι κριτές είναι αυστηροί, πως πρέπει να φερθούμε στον τάδε κριτή, τι δεν πρέπει να κάνουμε στον δείνα κ.ο.κ. Μάλιστα μόλις τελείωσαν οι υποχρεώσεις του με την ΕΡΤ στο Trento ήρθε να μας επισκεφτεί στη Ζάκυνθο για μια εβδομάδα. Μια αξέχαστη εβδομάδα ομολογώ αφού ήταν ενα έιδος πολύ φρέσκου reunion της ομάδας μαζί με τον Σγόντζο. Το ίδιο φιλικός (μετά τα παιχνίδια φυσικά) ήταν και ο Ελληνας κριτής ο θρυλικός Μπάμπης!

14) Στο Τρεντο κατά την διάρκεια του 3ου παιχνιδιού τραυματίστηκε ο προπονητής της ομάδας. Πόσο σας επηρέασε το γεγονός αυτό;

Αυτή ήταν και η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού. Οταν τραυματίστηκε ο Ηλίας κυριολεκτικά παγώσαμε όλοι. Η ομάδα για αρκετή ώρα ήταν διαλειμένη, όχι τόσο για το πως θα συνεχίσουμε να παίζουμε όσο για το τι είχε πάθει και πόσο σοβαρό ήταν το χτύπημα του. Οι υπεύθυνοι της RAI δεν μας άφηναν να πλησιάσουμε για να μην γινει ανεγξέλεκτη η κατάσταση Ηταν αναίσθητός μέχρι την ώρα που τον έβαλαν στο ασθενοφόρο και στην ομάδα έπαιζε και η αδελφή του που ήταν στα πρόθυρα κατάρευσης, αφού και μέχρι το τέλος των γυρισμάτων δεν είχαμε ιδέα τι είχε πάθει μιάς και το ΄τηλεοπτικό πρόγραμμα ήταν πολύ αυστηρό. Ασε δε που ακούγαμε διάφορα απο την κερκίδα ότι "θα χάσει το ένα του μάτι", "έπαθε διασείση και είναι σοβαρά" και πολλά άλλα τέτοια.. Λογικό ήταν  να ημαστε και υπόλοιποι σε κώμα για αρκετή ώρα. Οχι τόσο για την τύχη των υπόλοιπων παιχνιδιών. Αυτό πιστεύω ότι δεν πέρασε απο το μυαλό κανενός απο τα μέλη της ομάδας. Αυτό που μας είχε διαλύσει ήταν ότι ένας απο εμάς είχε πάει στο νοσοκομείο σε κώμα και δεν ξέραμε πόσο σοβαρά είναι. Και εκέινη τη στιγμή, δυστυχώς, το μυαλό όλων πάει στο χειρότερο. Για το αντίκτυπο που είχε στο αγωνιστικό μέρος, καταλαβαίνεις ότι ήταν και ο βασικός λόγος που δεν καταφέραμε να πάρουμε την (κατα τα άλλα, σίγουρη) πρωτιά. Ο τραυματισμός του Ηλία έγινε σχετικά νωρίς, στο 3ο παιχνίδι, και εκτός το ότι ήταν απο ένας απο του καλύτερους και εμπειρους παίκτες (αφού είχε πάρει μέρος και τις 2 προηγούμενες χρονιές) ήταν και ο προπονητής μας. Η ομάδα έμεινε ακέφαλη και ζαλισμένη για πολύ ώρα μέχρι να πάρει μπροστά πάλι. Ημασταν χωρίς καπετάνιο πιά. Δεν είχαμε καθοδηγητή και εμψυχωτή, αφού όλοι οι υπόλοιποι πέρναμε μέρος για πρώτη φορά και κληθήκαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ενώ δεν είχαμε ιδέα του τι πρέπει να κάνουμε. Εδώ φάνηκε και μας βοήθησε πολύ η συνοχή της ομάδας όπου (ενω θα μπορούσε) δεν διαλύθηκε και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πήραμε την απόφαση και την ευθύνη ότι δεν πρέπει να τα παρατήσουμε και να αγωνιστούμε για τον προπονητή μας. Επρέπε να του αποδείξουμε ότι η δουλειά τόσων μηνών δεν θα πήγαινε χαμένη και σφήξαμε τα δόντια.

15) Πως σας υποδέχθηκαν πίσω στο Καταστάρι;

Δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη υποδοχή γιατί ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί τι έχει γίνε μέχρι την ημέρα που προβλήθηκε η εκπομπή στην τηλεόραση. Ηταν και καλοκαίρι, Ιούλιος, και οι περισσότεροι (σχεδόν όλοι) ασχολίοντουσαν με τουριστικές επιχειρήσεις, οπότε δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν και να καταλάβουν τι είχε γίνει. Δεν περιμέναμε και εμείς κάτι ιδιαίτερο κατα την επιστροφή μας.

16) Πριν την εκπομπή των ΠΧΣ, λάμβαναν χώρα κάποιες εκδηλώσεις;

Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι. Νομίζω όμως πώς όχι. Εκτός απο κάποια άρθρα στις τοπικές εφημερίδες και ανακοινώσεις, δεν είχε γίνει κάτι ιδιαίτερο. Η αλήθεια ήταν ότι για εμάς που ζήσαμε την εμπειρία, μας ήταν αδιάφορο. Η μόνη μας προσμονή ήταν να δούμε πώς όλες αυτές οι ώρες προετοιμασίας, οργάνωσης και  γυρισμάτων θα μπορούσε να μονταριστεί και να χωρέσει μέσα σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Είχε περάσει αρκετός καιρός και ο Ηλίας ήταν καλά πλέον στην υγεία του, οπότε είχαμε και μια απορία για να δούμε πώς γράφουμε στο γυαλί! 

17) Πόσες ώρες κράτησε το γύρισμα; 

Δεν θυμάμαι ώρες, αλλα θυμάμαι ότι ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα και τελείωσε πολύ αργά το βράδυ. Σίγουρα πάνω απο 6 ώρες. Σε εμάς βέβαια και στις ύπόλοιπες ομάδες ήταν μια γιορτή που δεν θέλαμε να τελειώσει με τίποτα, αν εξαιρέσεις την αγωνία μας για την υγεία του προπονητή μας.

18) Μπορείς να μας περιγράψεις την διαδικασία που ακολουθήθηκε στα παιχνίδια με την άφιξη της ομάδας στην Ιταλία; 

Ηταν όλα οργανωμένα πολύ καλά. Πάντα υπήρχε άνθρωπος της Eurovision και της ΕΡΤ μαζί μας και έδειχναν να ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Δεν αισθανθήκαμε καμιά στιγμή ότι κάτι δεν έχει μελετηθεί και οργανωθεί σωστά. Ηταν όλοι τους, προσωπικό, παραγωγοί, υπέυθυνοι, τεχνικοί, οι πάντες μια καλοδουλεμένη μηχανή. Εδειχναν πολύ έμπειροι και έδιναν την εντύπωση ότι ό,τι απόοπτο και να συμβεί δεν θα κολλήσουν. Οπως και έγινε. 

19) Υπήρξε κάτι το οποίο δεν προβλήθηκε στην τηλεόραση; 

Επεδή είχα την τύχη να ζήσω την εμπειρία απο "μέσα", πιστεύω ότι η εκπομπή που προβλήθηκε ήταν το κερασάκι στη τούρτα της όλης εμπειρίας. Η κορυφή του παγόβουνου. Και δεν εννοώ μόνο την εμπειρία της Ιταλίας και των γυρισμάτων. Αλλά και της πολύμηνης προετοιμασίας. Δεν ήταν δυνατόν μέσα απο μιας ώρας τηλεοπτικού χρόνου να μεταδοθεί το μέγεθος της εμπειρίας όπως εμείς και όλες οι άλλες ομάδες το ζήσαμε.  Αν πρέπει να πώ κάτι θα έλεγα ότι ο τραυματισμός του Ηλία δεν φάνηκε καθόλου πόσο σημαντικός και σοβαρός ήταν για την ομάδα μέσα απο την εκπομπή. Και ήταν λογικό, γιατί το θέμα της εκπομπής ως παραγωγής δεν ήταν η ψυχολογια της κάθε ομάδας αλλά τα παιχνίδια,οι βαθμολογίες και ο ανταγωνισμός. Η υποβάθμιση αυτού του θέματος όμως ήταν απλά μια διαπίστωση όλων εμάς που συμμετείχαμε ώς παίκτες.

20) Ti αποκόμισες από την συμμετοχή σου στα ΠΧΣ;

Μια απο τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Ανεπανάληπτη. Και είμαι ευγνωμων που συμμετείχα σε μια τόσο φανταστική ομάδα και που έζησα με τόσους αξιόλογους ανθρώπους μια τέτοια εμπειρία. Είναι και αυτό το γλυκόπικρο που έμεινε με την δευτερη θέση. Ολοι μας πιστευαμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε την πρώτη θέση και τελικά δεν τα καταφέραμε γιατί ήμασταν άτυχοι.  Ένα άλλο, που αναδρομικά κατάλαβα, είναι το κρίμα που πιά δεν υποστηρίζονται τέτοιες παραγωγές. Ηταν απίστευτα μεγάλο το αντίκτυπο που είχαν, όχι μονο στο τηλεοτπικο κοινο της Ελλάδας και της Ευρώπης, αλλά και στους εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ατόμων που εμπλέκοταν σε μια τέτοια παραγωγή. Είτε ώς παίκτες. Είτε ώς παράγοντες των ομάδων. Είτε στην παραγωγοί και τεχνικό προσωπικό, είτε στις τοπικές κοινωνίες μικρών κωμοπόλεων όπου γινόταν τα γυρίσματα (όπως το Τρέντο). Είτε ώς θεατών στα γυρίσματα που ταξίδευαν οδικώς μέρες (! -ακόμα και απο την Ολλανδία) για να έρθουν να παρακολουθήσουν ζωντανά τα ΠΧΣ. Έμαθα, αργότερα, ότι η παραγωγή σταμάτησε γιατί ήταν ασύμφορη εμπορικά. Και ότι στοίχισε στην ΕΡΤ πολλά εκατομμύρια δραχμές. Σχεδόν ένα δις (τόσο είχα ακούσει ότι τόσο ήταν η συμμετοχή της ΕΡΤ στην όλη παραγωγή ) και έπρεπε μαζί με την EBU να το ξανασκεφτούν. Στην αρχή απαγοητεύτηκα γιατί πίστευα ότι κάπως, κάπου θα μπορούσα να ξαναπάρω μέρος και να ξαναζήσω την εμπειρία. Αργότερα απλά λυπήθηκα γιατί δεν υποστηρίζονται τέτοιες αξιόλογες παραγωγές. Ειδικά με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, πιστεύω ότι εκπομπές τύπου "Wipe-Out" θα ήταν απλές οδοντόκρεμμες...

Ευχαριστούμε τον Γιάννη Λευτάκη για την συνέντευξη που μας έδωσε

12/07/2013.